Langs Ngaoundere en Kribi naar huis

De laatste dagen in Maroua,
Opnieuw worden we geconfronteerd met de broosheid van het leven. Een jonge leerling in het ziekenhuis moet een infuus krijgen om een malaria-aanval te overwinnen; ze is in enkele dagen zes kg vermagerd. Vanuit Colombia komt het slechte nieuws dat de oud-directrice van het college op vrij jonge leeftijd aan kanker overleden is.
In het college werken we het verslag van ons TC-experiment af. Later op het jaar zullen ze met een laatste hoeveelheid nog een tweetal zaken uitproberen met jonge bomen en andere groenten.
Na de mis van Aswoensdag waar zeer veel mensen naartoe komen, nemen we afscheid van de studenten van Mémé, die hier studeren.
Tijdens de avondmaaltijd nemen we afscheid van de vriendelijke tafelgenoten mgr Philippe, Jean-Marie en we speken af met Frans voor morgen vroeg. Voor het slapen gaan vul ik nog het gastenboek van Frans aan, nadat ik eerst het verslag van drie jaar geleden eens doorgenomen heb. De vermoeidheid laat zich wel wat voelen.

’s Morgens om 6 uur vertrekken we naar het busstation en na afscheid genomen te hebben van Frans vertrekken we om 7u15. De reis verloopt vlot maar is vermoeiend want er zijn maar een drietal stops. Omstreeks 14u45 komen we in Ngaoundere aan en bezoeken we met Fadi het ‘studentenverblijf’ en enkele universiteitsgebouwen. ’s Avonds gaan we dan samen eten.
‘s Anderendaags ondervinden we weer de administratieve rompslomp van het land. Het heeft heel wat voeten in de aarde om een treinticket te bekomen en ook Fadi die een document nodig heeft moet 8 plaatsen doen om fotokopieën te hebben, om de nodige stempels te krijgen, enz. ’s Middags nemen we afscheid want ze moet haar laatste examen van het eerste semester gaan voorbereiden. De Poolse zuster helpt ons gelukkig om een treinticket te bekomen en om 13 uur mogen we het afhalen.
Met een volgeladen taxi gaan we om 17u15 naar het station, de dragers zijn niet te opdringerig en om 18u30 vertrekken we. De nachtelijke geluiden in de kleine stations zijn de zelfde als bij het doorgaan: miel, miel, miel en l’eau, l’eau … ananas, enz.

Als we Yaoundé naderen vragen de kinderen ‘bouteille’, die gaan ze dan met water vullen en ‘s avonds tegen 100 cfa aan de vertrekkende reizigers verkopen. Zoals in alle grote steden zijn er krottenbuurten langs de spoorwegen. Omstreeks 9u30 komen we in de hoofdstad aan. Charles de jonge broer van Jacky leidt ons veilig naar La Kribienne (een busmaatschappij) en tussen het evenaarswoud kronkelt zich de goede weg naar Edea waar we dan richting Kribi rijden. Daar komt een tweede broer van Jacky ons naar een goed hotelletje brengen ‘l’Hotel du Phare’ dat Maaike ons had aangeraden. Een duik in het warme water van de Atlantische oceaan doet wonderen. ’s Nachts maken we een eerste tropisch onweer mee en horen we voor het eerst sinds twee en een halve maand regen neervallen op het dak van onze kamer.

De 25ste februari bezoeken we samen met de broer van Jacqui, Urbain en zijn vrouw Felicité, de markt van Kribi en de kust. We maken een Tirez tirez mee en ik moet natuurlijk wat helpen. Het valt wel op dat er niet zoveel grote vissen bijzijn. Het is een hele gebeurtenis. We zien ook hoe grote vlotten tropische boomstammen naar boten slepen om dan uit te voeren naar Europa. Ondertussen blijft de werkloosheid hier zeer groot. We praten heel wat over die problemen en ’s middags worden we bij Urbain uitgenodigd om te eten. Apenvlees!! Heel lekker en vooral met veel vriendschap klaargemaakt.

De volgende dag nemen we werkelijk een rustdag, wat zwemmen in zee en in het zwembad van het hotel en heel toevallig maken we kennis met een vlaming, Sven Huyssen die voor de Belgische technische samenwerking werkt in Yaoundé en hier een paar dagen vakantie neemt met zijn gezin. Ze kennen bovendien al een tiental jaar Hilde Baele.

Gisteren hebben we een mooie strandwandeling gemaakt en wat geluierd aan de boord van de oceaan en zijn we ’s avonds naar Urbain en Félicité op bezoek geweest. Hun gastvrijheid heeft hen heel veel voedsel doen klaarmaken. En je moet de tafel eer aandoen anders zijn ze ontgoocheld. Het was niet zo moeilijk: heerlijk bereide vis en maniok of zoete aardappelen en bakbananen, als groente folere noir, iets dat op spinazie lijkt. Daarna keken we wat naar een deel van de foto’s die we genomen hadden. Het was een heel aangename avond. Het slapen verliep wat moeilijker want we waren wat verbrand door de zon. Vandaag reizen we omstreeks de middag naar Douala om dan morgen het vliegtuig naar Brussel te nemen.