Op bezoek bij de zusters van de jacht met Annie de Swaef
De chefferie van Oku
'Het gezin' van Annie
De nieuwe klaslokalen in opbouw in DoumelonZaterdag 27 januari 2007
Toen ik ’s morgens opstond, voelde ik me niet zo best. Het eten van gisteren was niet helemaal verteerd. We kregen dan bovendien ook nog eieren en frieten!!! als ontbijt. We vertrokken om de banden te herstellen en ik profiteerde tijdens het wachten om de mails te bekijken. Het werkte bijzonder traag zodat ik niets kon doorsturen naar de blogspot. Mijn maag speelde nog meer op en ik besloot om niet mee te gaan naar Oku.
Om 10u30 vertrekt het gezelschap met een gids van ter plaatse. Er zijn wat winkeltjes met houtsnijwerk en mandjes. Het landschap is heel mooi. Terraslandbouw tussen hoge bomen.
Er is een grote mooie kerk met een Oostenrijkse priester van Mill Hill. We eten bij de medewerker van Filip.
Omstreeks 17 uur komen we terug bij het gezin van Filip.
Zondag 28 januari 2007
We staan wat later op en omstreeks 10u vertrekken we naar Filip om de mis van 11 uur mee te vieren.
Daarna gaan we lekkere vis met rijst eten en rusten wat. Omstreeks 15 uur bezoeken we een groot Franciscanessenklooster in Shisong. Er is een verpleegsterschool, een noviciaat en een zeer groot ziekenhuis. Er zijn meer dan honderd zusters. Nadien keren we naar Kumbo terug en doen nog een kleine wandeling in de stad. Na het sobere avondeten gaan we vroeg slapen.
Maandag 29 januari 2007
Na afscheid genomen te hebben van Filip, Djumaï en Stef, vertrekken we naar Bafoussam of beter Doumelong, 12 km voor Bafoussam bij Annie Leroy.
We komen er, na een telefoontje om de weg te vinden, vroeger aan dan voorzien en zijn er heel hartelijk welkom. Na een korte rust bezoeken we enkele klassen van haar technische school “Robert Naoussi”. Een jonge Afrikaan die op 23 jarige leeftijd sterft aan melaatsheid en in navolging van Thérèse van Lisieux “missionaris via het lijden” wordt. Na heel wat strijd aanvaardt hij zijn ziekte en draagt het op om de bekering van zijn familie en dorpsgenoten te bekomen. ‘Maman Annie” zoals ze hier genoemd wordt, toont ons heel fier de verschillende ateliers: metsen, kleding, metaal- en houtbewerking, elektriciteit en handelsopleiding. Met haar pensioen en spaargeld (ze is 75!!) en steun van enkele NGO’s heeft ze in 12 jaar deze school van 215 leerlingen opgebouwd en betaalt ze de lonen van de leerkrachten want de ouders kunnen maar een deel van die schoolkosten dragen en de staat komt niet tussen in ‘vrije scholen’. Hier bij Annie is het waterprobleem in het droog seizoen groot. De mensen van het dorp doen aan zandwinning en om dat zand te spoelen gebruiken ze zeer veel bronwater en zo komt er geen tot de school: de gestrafte leerlingen moeten dan een paar emmers water halen. Gelukkig is het geen internaat.
Onze reiservaringen zijn dus heel rijk en af en toe confronterend. Annie is bij de lekenorde van Charles de Foucauld en vangt twee gehandicapte en twee ‘behekste’ kinderen en een lerares op. Samen met hen eten we ’s avonds gezellig samen. Voor het ogenblik is ze een nieuw gebouw van drie klassen aan het voorschieten en hoopt dat de Noord-Zuid werking van de provincie West-Vlaanderen haar zal helpen want anders kan ze de lonen van de leerkrachten niet uitbetalen. Werkelijk een merkwaardige, lieve vrouw.
Na het eten kan ik eindelijk eens naar onze mails kijken en we zijn blij van het goede nieuws van onze kinderen en het koor, de karmel en de collega’s van Regine te vernemen. Omstreeks tien uur gaan we dan in ons zeer sober kamertje in de pastorij slapen.
Dinsdag 30 januari 2007
Al vroeg op want om 6u15 is er ochtendmis. Daarna gaan we het Mariabedevaartsoord van de parochie bezoeken en samen met de medepastoor rijden we naar een andere sector van de parochie waar ook een lagere school is. Een heel moeilijke weg doordat er een brug ingestort is. Na de middag bezoeken we een blindenhuis in Bafoussam dat door Mama Annie begonnen is en nu geleid wordt door een slechtziende man met zijn vrouw. Het is uitgegroeid tot een tehuis voor 42 blinden en slechtzienden. Veel van de leerlingen volgen gewoon onderwijs en doen het er merkwaardig goed. Zelfs tot universitaire studies toe. De kinderen zijn wel heel eng gehuisvest maar de vraag is zo aandringend groot dat ze niet kunnen weigeren. Voor we vertrekken geven ze ons een schitterend zangoptreden en nadat wij de Vlaamse Leeuw gezongen hebben en ‘My lord is a good God’ en enkele andere liedjes, zingen ook zij hun nationale hymne. We geraken er moeilijk weg maar hebben er weer heel wat vrienden bij.
’s Avonds eten we met Seraphine, Prosper; Nicaise, Madeleine, mama Annie en pastoor Emmanuel samen ons afscheidsmaal. We bekijken ook nog de foto’s van ons verblijf hier en dan gaan we slapen.
PS Door de tragere internetverbinding lukt het me voorlopig niet om iets op de blogspot te zetten. Het zal tot 3 februari zijn als we weer in Maroua zijn.
Toen ik ’s morgens opstond, voelde ik me niet zo best. Het eten van gisteren was niet helemaal verteerd. We kregen dan bovendien ook nog eieren en frieten!!! als ontbijt. We vertrokken om de banden te herstellen en ik profiteerde tijdens het wachten om de mails te bekijken. Het werkte bijzonder traag zodat ik niets kon doorsturen naar de blogspot. Mijn maag speelde nog meer op en ik besloot om niet mee te gaan naar Oku.
Om 10u30 vertrekt het gezelschap met een gids van ter plaatse. Er zijn wat winkeltjes met houtsnijwerk en mandjes. Het landschap is heel mooi. Terraslandbouw tussen hoge bomen.
Er is een grote mooie kerk met een Oostenrijkse priester van Mill Hill. We eten bij de medewerker van Filip.
Omstreeks 17 uur komen we terug bij het gezin van Filip.
Zondag 28 januari 2007
We staan wat later op en omstreeks 10u vertrekken we naar Filip om de mis van 11 uur mee te vieren.
Daarna gaan we lekkere vis met rijst eten en rusten wat. Omstreeks 15 uur bezoeken we een groot Franciscanessenklooster in Shisong. Er is een verpleegsterschool, een noviciaat en een zeer groot ziekenhuis. Er zijn meer dan honderd zusters. Nadien keren we naar Kumbo terug en doen nog een kleine wandeling in de stad. Na het sobere avondeten gaan we vroeg slapen.
Maandag 29 januari 2007
Na afscheid genomen te hebben van Filip, Djumaï en Stef, vertrekken we naar Bafoussam of beter Doumelong, 12 km voor Bafoussam bij Annie Leroy.
We komen er, na een telefoontje om de weg te vinden, vroeger aan dan voorzien en zijn er heel hartelijk welkom. Na een korte rust bezoeken we enkele klassen van haar technische school “Robert Naoussi”. Een jonge Afrikaan die op 23 jarige leeftijd sterft aan melaatsheid en in navolging van Thérèse van Lisieux “missionaris via het lijden” wordt. Na heel wat strijd aanvaardt hij zijn ziekte en draagt het op om de bekering van zijn familie en dorpsgenoten te bekomen. ‘Maman Annie” zoals ze hier genoemd wordt, toont ons heel fier de verschillende ateliers: metsen, kleding, metaal- en houtbewerking, elektriciteit en handelsopleiding. Met haar pensioen en spaargeld (ze is 75!!) en steun van enkele NGO’s heeft ze in 12 jaar deze school van 215 leerlingen opgebouwd en betaalt ze de lonen van de leerkrachten want de ouders kunnen maar een deel van die schoolkosten dragen en de staat komt niet tussen in ‘vrije scholen’. Hier bij Annie is het waterprobleem in het droog seizoen groot. De mensen van het dorp doen aan zandwinning en om dat zand te spoelen gebruiken ze zeer veel bronwater en zo komt er geen tot de school: de gestrafte leerlingen moeten dan een paar emmers water halen. Gelukkig is het geen internaat.
Onze reiservaringen zijn dus heel rijk en af en toe confronterend. Annie is bij de lekenorde van Charles de Foucauld en vangt twee gehandicapte en twee ‘behekste’ kinderen en een lerares op. Samen met hen eten we ’s avonds gezellig samen. Voor het ogenblik is ze een nieuw gebouw van drie klassen aan het voorschieten en hoopt dat de Noord-Zuid werking van de provincie West-Vlaanderen haar zal helpen want anders kan ze de lonen van de leerkrachten niet uitbetalen. Werkelijk een merkwaardige, lieve vrouw.
Na het eten kan ik eindelijk eens naar onze mails kijken en we zijn blij van het goede nieuws van onze kinderen en het koor, de karmel en de collega’s van Regine te vernemen. Omstreeks tien uur gaan we dan in ons zeer sober kamertje in de pastorij slapen.
Dinsdag 30 januari 2007
Al vroeg op want om 6u15 is er ochtendmis. Daarna gaan we het Mariabedevaartsoord van de parochie bezoeken en samen met de medepastoor rijden we naar een andere sector van de parochie waar ook een lagere school is. Een heel moeilijke weg doordat er een brug ingestort is. Na de middag bezoeken we een blindenhuis in Bafoussam dat door Mama Annie begonnen is en nu geleid wordt door een slechtziende man met zijn vrouw. Het is uitgegroeid tot een tehuis voor 42 blinden en slechtzienden. Veel van de leerlingen volgen gewoon onderwijs en doen het er merkwaardig goed. Zelfs tot universitaire studies toe. De kinderen zijn wel heel eng gehuisvest maar de vraag is zo aandringend groot dat ze niet kunnen weigeren. Voor we vertrekken geven ze ons een schitterend zangoptreden en nadat wij de Vlaamse Leeuw gezongen hebben en ‘My lord is a good God’ en enkele andere liedjes, zingen ook zij hun nationale hymne. We geraken er moeilijk weg maar hebben er weer heel wat vrienden bij.
’s Avonds eten we met Seraphine, Prosper; Nicaise, Madeleine, mama Annie en pastoor Emmanuel samen ons afscheidsmaal. We bekijken ook nog de foto’s van ons verblijf hier en dan gaan we slapen.
PS Door de tragere internetverbinding lukt het me voorlopig niet om iets op de blogspot te zetten. Het zal tot 3 februari zijn als we weer in Maroua zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten